Sosna oścista (Pinus aristata Engelm.) to dla nas roślina prawdziwie egzotyczna. Opisał ją w 1862 r. George Engelmann (1809–1884), północnoamerykański lekarz i botanik. Nazwa gatunkowa „oścista” pochodzi od cienkich, wygiętych, ościstych kolców na piramidkach łusek szyszkowych. Sosna ta naturalnie występuje w południowo-zachodniej części Stanów Zjednoczonych, od gór ciągnących się w Newadzie, Utah i Kolorado do północnej Arizony, północnego Nowego Meksyku i południowo-wschodniej Kalifornii. Rośnie w górach na wysokości od 2500 do 3400 m n.p.m., w luźnych drzewostanach, na suchych stokach skalnych, i tworzy tam górną granicę lasu.

Roślina należy do najstarszych drzew świata. Badania wieku naturalnie rosnącej sosny ościstej wykazały, że mimo niewielkich wymiarów drzewa te miały przeszło 3 tys. lat! 

Niektóre okazy z Utah, Newady i Kalifornii różniły się od typowej sosny ościstej i zostały nazwane Pinus longaeva (D.K. Bailey), czyli sosną długowieczną, gdyż miały ok. 4,6 tys. lat. Niektórzy dendrolodzy sosnę tę traktują jako odmianę geograficzną sosny ościstej – Pinus aristata var. longaeva (D.K. Bailey) Littl.

Opis gatunku

Sosna oścista jest małym drzewem, w ojczyźnie 10–12-metrowym, w uprawie niższym, często o pokroju...